Estağfurullah Çekerken Ne Denir?
Bir sabah, uykusuz bir gece sonrası evinin mutfağında oturan Ayşe, hayatının en zor kararını vermek üzereydi. Öyle bir durumda kaldı ki, hem kendi iç sesiyle, hem de çevresindekilerin fikirleriyle karşı karşıya kalmıştı. Eşinin, her zamanki gibi, çözüm odaklı yaklaşımıyla ona verdiği tavsiyeleri, Ayşe’nin içinde bulunduğu duygusal karmaşayı anlamıyor gibiydi.
Ayşe, kafasında cevapsız sorularla boğuluyordu: “Bu kadar kırgınken nasıl devam edeceğiz? Ona ne söylemeliyim?” Zihni bulanık, kalbi ağır, bir yandan da her anını çözüme kavuşturmak isteyen eşinin baskısıyla sıkışmıştı. Çekişmeler, yanlış anlaşılmalar ve gereksiz yere kırılan kalpler… Tüm bu duygu karmaşasının içinde tek bir şey vardı; içini dökme ihtiyacı. Ama bunun ne şekilde olacağı konusunda kafası karışıktı. “Estağfurullah çekiyorum, bu neyi değiştirecek ki?” diye düşündü.
Eşi Caner ise odanın diğer köşesinde, oldukça sakin bir şekilde laptopunun ekranına bakıyordu. Konuşacak bir şeyler bulmaya çalışıyordu, ancak her seferinde aynı şeyi tekrarlıyordu: “Bunun çözümü basit, Ayşe, sadece yapmamız gereken doğru hamleyi bulmalıyız. Adım adım plan yapmalıyız.” Ama Ayşe, duygusal bir yanıt arıyordu. Bir şeylerin gerçek anlamda iyileşmesi için, bir şeyleri hissetmek gerekiyordu. Bu ise Caner’in stratejik, çözüm odaklı yaklaşımından çok uzaktı.
Ayşe’nin içindeki duygu fırtınası, onu susturan o cümleyi söyledi: “Estağfurullah çekiyorum…” Ve bir süre sonra, sadece kendisiyle kalmak istedi. Kalbinin derinliklerine inmeye karar verdi. Fakat, “Estağfurullah” sadece bir kelime değildi; bir anlam taşırdı. Hem kendine, hem de karşısındaki insana saygı duyduğu bir anı simgeliyordu. Bu kelime, bir hata karşısında utanmadan ama aynı zamanda affedici bir duruşu simgeliyordu. “Estağfurullah”, hiç kimsenin hak etmediği bir suçluluk duygusunu üzerinden atmasına yardımcı olan bir dua gibiydi.
Caner, Ayşe’nin bu sözü söylediğini duyduğunda derin bir iç çekti. Ayşe’nin içsel huzursuzluğunun, düşüncelerinin sadece ona ait olmadığını fark etti. Oysa kendisi, bir problemi çözmeye odaklanmıştı, ancak Ayşe için çözüm, önce duygularını anlamaktan geçiyordu. Bu noktada, Ayşe’nin duyduğu ihtiyacı daha iyi anlamaya başladı: Her şeyin üstesinden gelmeye çalışan bir kadın, sadece duyulmak istiyordu.
Ayşe, bir kadın olarak duygusal bağlar kurmayı, empatiyi ve ilişkisel derinliği arıyordu. Onun için, bir kelimenin gücü, yalnızca problemi çözmekten daha fazlasını ifade ediyordu. O an “Estağfurullah” bir boşluk değil, bir anlam taşıyordu. Bu kelimeyle, hem kendini hem de başkalarını affedebilirdi. Caner ise, stratejik bir çözümün ötesinde, sadece duygusal bir yansımanın eksikliğini fark etmişti.
O gün, iki farklı yaklaşım arasında bir denge kuruldu. Ayşe, “Estağfurullah” diyerek, duygusal olarak hafifledi. Caner ise, Ayşe’nin duygularını daha derinden anlamayı, sadece çözüm odaklı değil, empatik bir yaklaşımla kabullenmeyi öğrendi. İkisi de birbirlerinden farklı olsalar da, aralarındaki ilişkinin temeli bu farklılıkları kabullenmekten geçiyordu.
Ayşe’nin “Estağfurullah” demesi, sadece bir kelime değil, bir yolculuktu. Duygularını bastırmak yerine, açığa çıkarıp kabullenmek için attığı ilk adımdı. Caner de bunu fark ettiğinde, birlikte daha sağlam bir temele oturduklarını hissetti. Bir insanın içindeki huzuru bulması, bazen sadece bir kelimeyle mümkündü. Çünkü bazen, çözüm bulmak değil, kabul etmek yeterli oluyordu.
Ayşe ve Caner’in hikâyesi, aslında hepimizin yaşadığı bir hikâyedir. Duygularımızla ve düşüncelerimizle başa çıkarken, çoğu zaman sadece kelimelerle değil, duygusal anlamlarıyla birbirimizi affetmemiz gerekir. Her birimiz, bazen sadece “Estağfurullah” demek isteriz. Bazen, bu söz, içindeki tüm kırgınlıkları, utançları ve suçlulukları silip atmaya yeter.
Peki, siz ne düşünüyorsunuz? Sizce “Estağfurullah” demek, bir insanın ruhunu nasıl özgürleştirir? Yorumlarınızı paylaşarak bu hikâyeye katkıda bulunabilirsiniz.